Weryfikacja skuteczności sterylizacji autoklaw

Jednym z najważniejszych instrumentów w laboratorium mikrobiologii jest sterylizator, przy czym najczęściej stosowany jest autoklaw (sterylizator pary pod wysokim ciśnieniem). Zgodnie z 4789.1-2016 sprzęt laboratoryjny powinien być regularnie sprawdzany i/lub skalibrowany (z znacznikami inspekcyjnymi), utrzymywani i serwisowanymi w celu zapewnienia właściwej wydajności i bezpieczeństwa operacyjnego. Ale czy twój autoklaw przeszedł takie kontrole? A jeśli chcesz przeprowadzić weryfikację, jak powinieneś to zrobić? Dzisiaj podsumujemy kluczowe metody weryfikacji skuteczności sterylizacji autoklaw.

Weryfikacja skuteczności sterylizacji autoklawowej obejmuje zasadniczo metody takie jak wskaźnik chemiczny, maksymalny termometr, samowystarczalna rura temperatura i wskaźnik biologiczny. Chociaż metody te mają podobne zasady - co jest głównie potwierdzającym, czy sterylizator osiąga wymaganą temperaturę podczas sterylizacji - możesz wybrać jeden lub więcej na podstawie określonych warunków laboratorium.

1. Metoda wskaźnika chemicznego

Zasada: Wskaźniki chemiczne ulegają zmianie koloru lub kształtu w określonych warunkach temperaturowych i czasowych. Ta zmiana służy do ustalenia, czy parametry sterylizacji zostały spełnione.

Powszechnie używanym elementem w laboratoriach jest 3M Autoclave Wskaźnik, która zmienia kolor po sterylizacji. Taśma jest wykonana z termoczułych chemikaliów, kolorowych programistów i materiałów farbowych, wydrukowana w pasku na taśmie klejowej. Jest stosowany bezpośrednio na zewnątrz pakietu sterylizacji o minimalnej długości 5 cm. Lekko naciśnij taśmę, aby zapewnić dobrą przyczepność i uszczelnienie. Po wystawieniu na 121 ° C przez 20 minut lub 130 ° C przez 4 minuty, białe paski na taśmie powinny być całkowicie czarne. Jeśli zmiana koloru jest nierówna lub niekompletna, opakowanie nie jest uważane za właściwie sterylizowane.

2. Metoda maksymalnej termometru

Zasada: Ta metoda wykorzystuje termometr rtęci, który nie powraca do niższej temperatury po podgrzaniu, podobny do tradycyjnego termometru medycznego. Wskazuje maksymalną temperaturę osiągniętą podczas sterylizacji.

W celu weryfikacji umieść termometr rtęci w wypełnionej wodą kolbą Elenmeyera. Podczas sterylizacji umieść kolbę w górnych i dolnych odcinkach autoklawów. Po procesie sprawdź, czy odczyt termometru odpowiada wymaganej temperaturze. Ta metoda może jedynie zweryfikować temperaturę i nie może potwierdzić, czy wymaganie czasu sterylizacji zostało spełnione, więc reprezentuje minimalny standard weryfikacji autoklawów.

3. Metoda samodzielnej rurki temperatury

Zasada: Ta metoda wykorzystuje niektóre chemikalia, które topią się i rekrystalizują się w określonych temperaturach, o charakterystycznych postaciach kryształów po chłodzeniu. Te chemikalia są uszczelnione w małych szklanych rurach i umieszczane w autoklawie. Po sterylizacji kryształowy kształt jest badany w celu ustalenia, czy osiągnięto prawidłową temperaturę.

Powszechnie stosuje się kwas benzoesowy o temperaturze topnienia 121–123 ° C, co jest zgodne ze standardową temperaturą sterylizacji autoklawa. Stały kwas benzoesowy jest uszczelniony w małych szklanych rurach i umieszcza się w autoklawie. Po sterylizacji zaobserwowano, że stan kwasu benzoesowego potwierdza, czy osiągnięto temperaturę docelową. Podobnie jak maksymalna metoda termometru, takie podejście weryfikuje tylko temperaturę, a nie czas trwania sterylizacji.

4. Metoda wskaźnika biologicznego

Zasada: Metoda ta wykorzystuje niepatogenne zarodniki Geobacillus stearothermophilus jako organizmy wskaźnikowe w celu oceny skuteczności sterylizacji termicznej. Zarodniki te są bardzo odporne na ciepło, z opornością podobną do patogennych zarodników Clostridium botulinum, co czyni je odpowiednimi wskaźnikami do weryfikacji skuteczności sterylizacji.

Wskaźniki biologiczne są dostępne w trzech postaciach: zawiesiny zarodników, paski zarodników i zintegrowane rury zarodników. Zazwyczaj są one umieszczane w pięciu lokalizacjach w pojemniku sterylizacji: przedniej, środkowej i tyłu dolnej warstwy, a także w środkowych punktach górnych i środkowych warstw. Po sterylizacji wskaźniki są zaszczepione w wodę bromokresolu fioletowo-glukozy-pepton i inkubowane w 55–60 ° C przez 2–7 dni. Jeśli medium pozostanie wyraźne i niezmienione w kolorze, zarodniki zostały zabite, co wskazuje na dobrą sterylizację. Jeśli medium staje się żółte i mętne, zarodniki przetrwały, co sugeruje słabą wydajność sterylizacji. Zarówno zawiesiny zarodników, jak i paski zarodników są zgodne z tym samym procesem sprawdzania poprawności.

Komercyjne biologiczne rurki wskaźników są również powszechnie stosowane w laboratoriach. Zawierają zarodniki Geobacillus stearothermophilus i zamknięte szklane ampudy z pożywką wzrostową. Rurki są umieszczane w całym pojemniku sterylizacji. Po autoklawie ampułka szklana jest zmiażdżona w celu uwolnienia pożywki, a rurkę inkubuje się w 56 ° C, a także kontrolę pozytywną. Jeśli sterylizacja jest nieodpowiednia, przetrwanie zarodników wzrośnie i obrócą żółty bulion. Jeśli sterylizacja jest skuteczna, zarodniki są inaktywowane, a bulion pozostaje fioletowy.

Częstotliwość weryfikacji

Obecnie nie ma ścisłego krajowego standardu dotyczącego częstotliwości weryfikacji skuteczności autoklawów. Oczekuje się, że laboratoria ustanowią własne harmonogramy weryfikacji i ściśle ich przestrzegają. Biorąc pod uwagę zarówno łatwość użycia, jak i niezawodność wyników, zalecamy użycie taśmy wskaźnikowej w połączeniu z biologicznymi rurkami wskaźnikowymi, ponieważ oferują one prostą działanie i kompleksową weryfikację skuteczności sterylizacji.

Uwagi na temat sterylizacji (nie wymagane dla niektórych importowanych w pełni automatycznych autoklawów)
Używając wysokociśnieniowego sterylizatora parowego, kluczowe jest wydalenie całego zimnego powietrza wewnątrz komory po uwolnieniu pary. Dopiero po usunięciu zimnego powietrza zaworu wydechowego zostanie zamknięta. Jeśli pozostanie jakichkolwiek powietrza, wskaźnik ciśnienia może wskazywać na prawidłowe ciśnienie, ale rzeczywistą temperaturę wewnątrz komory nie będzie. Im więcej powietrza zachowało się, tym większa rozbieżność między ciśnieniem i temperaturą, potencjalnie powodując niekompletną sterylizację. (Często obserwuje się to podczas sterylizacji mediów fermentacyjnych, w których pęcherzyki powietrza pozostają w małych rurkach prowadzących - próbują wyczerpać zimne powietrze.)